Your story is the key that can unlock someone else’s prison
Ergens in groot gebouw bevindt zich een klein kamertje. Het kamertje is kindvriendelijk ingericht. Overal staan lage kasten met speelgoed, teken- en knutselspullen. Aan de muren hangen tekeningen, gemaakt door kinderen die hier eerder zijn geweest. Eén muur bestaat uit een enorme spiegel, waar een tafeltje met stoeltjes tegenaan staat. Aan het tafeltje zit een meisje van negen en een meisje van zes jaar. Zij spelen met het speelgoed, dat zij samen hebben uitgezocht. Ze praten en giebelen wat met elkaar en wanneer ze de spiegel ontdekken, bekijken ze zichzelf en trekken gekke bekken naar elkaar.
In een hoekje van de kamer, liggen verschillende kussens en knuffels op de vloer. Vanuit deze hoek klinken zachte stemmetjes van drie kleine kinderen. Ze zijn bang om in de spiegel te kijken en hebben zich achter kussens verstopt. Omdat de buitenwereld te bedriegend is, maken zij zich het liefst onzichtbaar. Wanneer je naar ze toe zou gaan, lijkt het alsof twee van de drie meisjes zijn verdwenen. Wat je namelijk ziet, is een vijfjarig meisje, dat helemaal alleen in een hoekje zit.
Dat vijfjarige meisje, dat was ik. De meisjes aan het tafeltje waren mijn zussen. Op de kleuterschool en thuis ging het niet goed met me. Ik had last van woede-uitbarstingen en bonkte met mijn hoofd op de vloer of tegen de muur. Op school had ik een raam ingetrapt. Ik kon me er helemaal niets meer van herinneren.
Samen met mijn zussen werd ik geobserveerd bij de ggz. Mijn ouders vonden mij een moeilijk kind dat de hele sfeer verpestte binnen het gezin. Er werd altijd óver mij gesproken maar nooit samen mét mij. Toch werd de mening van mijn ouders overgenomen door ggz. Zij concludeerden dat mijn zussen normaal gedrag vertoonden omdat zij samen speelden terwijl ik me afzonderde van alles en iedereen. Ik leefde in mijn eigen wereldje en speelde met zogenaamde fantasievriendjes. Wanneer ik mijn zin wilde doordrijven, kreeg ik woede-uitbarstingen. De oorzaak van mijn gedag, namelijk de onveilige thuissituatie, werd nooit onderzocht.
Doordat ik vanaf mijn geboorte ernstig getraumatiseerd werd, creëerde ik onbewust, mijn eigen binnenwereld die bestond uit meerdere persoonlijkheden. Voor de buitenwereld leek het alsof ik met fantasievriendjes speelde maar in werkelijkheid speelde ik met verschillende persoonlijkheden uit mijn eigen binnenwereld.
Op achttienjarige leeftijd kreeg ik de diagnose MPS /DIS. Niemand kon mij uitleggen wat dat precies inhield, een dissociatieve identiteit stoornis. De stemmen die ik had, waren er al mijn leven lang. Ze hoorden nu eenmaal bij mij maar toch moesten ze weg. Ik moest op bed gaan liggen en ze wegsturen want ik was immers de baas. Wat ik ook probeerde, ze gingen niet bij me weg. Omdat het niet hielp, slikte ik jarenlang verschillende soorten medicatie. De dosis werd telkens opnieuw verhoogd.
Dit was het begin van een jarenlange strijd tegen mijn binnenmensen. Ik had geleerd dat mijn binnenwereld, er niet mocht zijn. Bij mijn ontslag was ik er slechter aan toe dan voor mijn opname. Ik kreeg veel last van lichamelijke en psychische klachten. Ik wist niet meer wat bij mij hoorde en wat bijwerkingen waren van de medicatie die ik slikte. Ik had er zo genoeg van dat ik alles door de wc spoelde.
Hoe ik het beste kon omgaan met mijn binnenwereld, wist ik niet. Ik ging opzoek naar info omdat ik zat met heel veel onbeantwoorde vragen. Via internet kwam ik op een site terecht waar stond uitgelegd wat DIS inhield. Toen ik dat las, kwam ik terecht in een achtbaan van emoties. Het was erg confronterend. Wat ik mijn leven lang had ervaren maar niet onder woorden kon brengen, stond hier beschreven. Ondanks alle weerstand en emoties, ging er een wereld voor mij open. Ik besefte dat ik altijd opzoek was geweest, naar een gevoel van herkenning en erkenning.
De strijd tegen mijn binnenwereld kostte alleen maar energie en leverde niets op. Al die jaren was ik in gevecht met mezelf. Ik ben namelijk niet meer en niet minder dan een deel van deze binnenwereld.
We hebben nog een lange weg te gaan. De acceptatie van onze binnenwereld maakt het bewandelen van deze weg een stuk eenvoudiger.
'Kennis is macht, kennis delen, is kracht'
Mirte&Co.
