Your story is the key that can unlock someone else's prison

Een aantal jaar geleden kon ik me bijna niets meer herinneren van vroeger. Daar kwam verandering in doordat ik steeds meer last kreeg van herbelevingen. Zwarte gaten werden opgevuld, mede door mijn binnenmensen. Iedere persoonlijkheid ervaart een gebeurtenis op zijn of haar eigen manier. Dat maakt het soms lastig om een compleet beeld te krijgen. Dit is een korte versie ons verhaal:

Het gezin waarin ik werd geboren, bestond uit vader, moeder en twee zussen. Mijn moeder was huisvrouw. Ze had last van ernstige depressies en was verslaafd aan medicijnen. Hierdoor was ze onbereikbaar voor ons. Door haar psychische problemen werd ze een aantal keer opgenomen op de PAAZ. Mijn vader was alcoholist. Hij was bijna nooit thuis. Overdag werkte hij in de bouw en in de avonduren trad hij op als muzikant. Wanneer hij had gedronken, werd hij agressief. Het gezin werd getekend door huislijk geweld.

Ik was een ongelukje en werd geboren als derde dochter van mijn ouders. De oudste was drieënhalf jaar en de jongste elf maanden.  Zij lag wat achter in ontwikkeling. Hierdoor was er eigenlijk geen plaats voor nog een baby. Mijn moeder had haar handen vol en kon de situatie niet aan.

Toen ik drie jaar besefte mijn moeder dat zij met lege handen zou achterblijven wanneer ik naar de kleuterschool zou gaan. Omdat ze dit niet wilde, raakte ze opnieuw zwanger. Mijn jongste zusje werd geboren toen ik vier jaar was. Voor mijn gevoel telde ik niet meer mee en moest ik plaatsmaken voor mijn zusje. Op zesjarige leeftijd werd ik uit huis geplaatst. Ik kwam terecht in verschillende internaten, gast- en pleeggezinnen. Ik werd herhaaldelijk ernstig getraumatiseerd door verwaarlozing, mishandeling en seksueel misbruik. Op negenjarige leeftijd deed ik een suïcidepoging en gooide mezelf voor een auto.

Op twaalfjarige leeftijd kwam ik terecht in een pleeggezin waar ik werd mishandeld en misbruikt. Mijn lichaam werd verkocht aan wildvreemde mannen en ik raakte zwanger door seksueel misbruik.

Om al het bewijs te vernietigen werd brandgesticht in het huis waarin ik woonde. Ik was op dat moment alleen met een vriendin. We overleefden de brand omdat we op tijd het huis konden uitvluchten. Een aantal maanden later verloor ik het kindje door ernstige mishandeling. Ik was verslagen.

Uiteindelijk duurde het vele maanden voordat ik alle moed bij elkaar had geraapt om weg te lopen. Voor mijn eigen veiligheid werd ik twee dagen ondergebracht op het politiebureau omdat de dader bekend was bij politie en justitie. Volgens de rechercheur zou ik geen nacht meer slapen wanneer ik zou weten wat hij allemaal op zijn kerfstok had. Nadat ze hem hadden gevonden kon hij meteen worden opgepakt wegens verboden wapenbezit. 

Jaren later kreeg ik te horen dat ik nooit in dat gezin geplaatst had mogen worden.

De pleegezinnencentrale had het dossier niet goed doorgenomen. Er stond namelijk een dubbele ontkenning in een zin, waar zij overheen hadden gelezen. 

Door alles wat ik had meegemaakt werd ik een opstandige puber en kwam in aanraking met drugs. Door wangedrag en drugsgebruik verhuisde ik van internaat naar internaat.

Nadat ik een tijd op kamers woonde, ging het helemaal mis met me. Ik werd verkracht door een zogenaamde vriend. Het was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Ik stortte volledig in.

Ik wilde en kon niet meer verder leven. Na de zoveelste suïcidepoging werd ik verplicht opgenomen op een gesloten afdeling. Ik kreeg een rechtelijke machtiging voor de duur van drie maanden. DIS werd binnen de ggz niet herkent en/of erkent. Tijdens verschillende opnames, therapieën en behandelingen kreeg ik tussen de vijftien en twintig verkeerde diagnoses.

De stemmen die ik had, waren er al mijn leven lang Ze hoorden nu eenmaal bij mij maar toch moesten ze weg. Ik moest op bed gaan liggen en de stemmen wegsturen want ik was immers de baas. Wat ik ook probeerde, ze gingen niet bij me weg. Jarenlang slikte ik verschillende soorten medicatie. Omdat dit niet hielp werd de dosis telkens opnieuw verhoogd. Het was het begin van een jarenlang gevecht tegen de verschillende persoonlijkheden.

Ik kreeg veel last van zowel lichamelijke als psychische klachten en wist niet meer wat bij mij hoorde en wat bijwerkingen van de medicijnen waren. Na een aantal jaar had ik er zo genoeg van dat ik alles door de wc spoelde.

Sinds drieëntwintig jaar heb ik een relatie met Ingrid We zijn eenentwintig jaar getrouwd en hebben twee dochters van twintig en zeventien jaar. De eerste jaren durfde ik Ingrid niet te vertellen dat ik DIS had. Ik was namelijk heel bang dat ze bij me weg zou gaan wanneer ze erachter zou komen dat ik verschillende persoonlijkheden in me heb. Toen de kinderen klein waren, kreeg ik last van nachtmerries en herbelevingen. Ingrid zag dat het helemaal niet goed ging en maakte zich zorgen om mij. Uiteindelijk heb ik haar een artikel laten lezen over DIS. Alles wat daarin beschreven stond, zag ze terug in mij. Ze was opgelucht dat ik haar eindelijk toeliet en haar in vertrouwen nam. Eigenlijk wist ze vanaf de eerste dag dat ik DIS had, alleen had het nog geen naam. Ik dacht dat ik alles en iedereen verborgen kon houden en kwam er nu achter dat het gevecht tegen mijn binnenmensen geen enkele zin had. Hoe harder ik tegen ze vocht, hoe harder zij terugvochten om gehoord en gezien te worden.

Doordat ik DIS heb, heb ik last van geheugenverlies.  Ik maakte me zorgen om de kinderen. Ik vroeg me vaak af of zij wel de zorg kregen die zij nodig hadden. Ik had nooit een basis gehad en wist niet ook hoe een normaal gezin functioneerde. Ingrid zei dat ik de kinderen altijd goed verzorgde, hoe slecht ik me ook voelde. Toch was ik er niet gerust. Bij de GGZ  lieten we de kinderen uitgebreid onderzoeken door het KOPP – team. (KOPP = kinderen van ouders met psychische problemen) Na een aantal maanden kregen we te horen dat we ons absoluut geen zorgen hoefde te maken. De kinderen hadden een goede stabiele basis gehad en groeiden op in een liefdevol gezin. Ik voelde me opgelucht.  “De cirkel was doorbroken”.

Na een jarenlange zoektocht ben ik in behandeling bij een psychotherapeut die ervaring heeft met mensen met DIS. In het begin was het erg moeilijk en confronterend.  Wanneer verschillende persoonlijkheden zich bij hem hadden laten zien of contact zochten via E-mail schaamde ik me zo dat ik niet meer op gesprek durfde te gaan. Ingrid heeft ervoor gezorgd dat ik ondanks de schaamte toch ben blijven gaan. Inmiddels kan ik zeggen dat het een verademing is dat hij mij begrijpt en weet wat DIS inhoudt. Ik heb al veel van hem geleerd en krijg steeds meer inzicht in onze binnenwereld.

Dankzij mijn gezin en de gesprekken met mijn psychotherapeut heb ik voor 90% geaccepteerd dat ik DIS heb. Het gevecht tegen mijn binnenwereld had ik nooit kunnen winnen. Ik was in gevecht met mezelf omdat ik niet meer en niet minder ben dan een deel van deze binnenwereld.

Vechten tegen een psychische aandoening heeft geen enkele zin.

Het kost alleen maar energie en levert uiteindelijk niets op. 

Door de gesprekken met onze psychotherapeut en een gezin dat volledig achter me staat heb ik voor 90% geaccepteerd dat ik DIS heb. Vechten tegen een psychische aandoening heeft geen enkele zin. Het kost alleen maar energie en levert me uiteindelijk niets op.

Door het vertellen van ons verhaal willen we graag een stukje herkenning en erkenning geven aan lotgenoten en hun naasten. Daarnaast hopen we de taboes rondom mensen met DIS en/of andere psychische aandoeningen te doorbreken. We zijn ook al aardig op weg met het schrijven en publiceren van een autobiografie.

Alleen zij die de waarheid erkennen,

zullen de waarheid herkennen.

Mirte&Co